बारिश
*आस….. सर्वांसाठी असते खास (भाग चौथा) | Aas Story Part-4
एकमेकांचा हात हातात घेऊन खुप दिवसांनी विशाल नि काव्या असे सकाळच्या वेळेत निवांत बसले होते. नाही तर रोज सकाळी गोंधळ गडबड धावपळच असायची दोघांची… ऑफिसमुळे.
विशाल खूप खुश होता. आज काव्या बऱ्याच दिवसांनी त्याला अशी दिसत होती, तो तिच्या चेहऱ्यावरून नजर हटऊच शकत नव्हता. त्याच्या आयुष्यातील हे सुंदर फुल गेले काही दिवस मलूल झाले आहे. त्याला ही आतून ह्या गोष्टीमुळे कुठे तरी डिस्टर्ब होत होते. पण तो हे काव्याला काहीच बोलत नव्हता,, तिचे ते नजर शून्यात हरवून बसणं, कमी खाणं, मधेच डोळे भरून येणं, मध्यरात्रीपर्यंत झोपी न जाणं… पूर्वीसारखा तो बालिशपणाही कमी झाला होता.
एक एक गोष्टी तो नोटीस करत होता, पण बोलत नव्हता. त्याच्या बोलण्याने अजून कुठे तरी ती दुःखी व्हायला नको असे त्याला वाटत होते. अश्या वेळेस काय केले तर हिला बरे वाटेल?? सोफ्यावरतीच त्याने त्याच्या मांडीत तिचे डोके घेतले, नि लहान बाळाला थोपटतात तसे तिचे डोके थोपटू लागला, तिच्या केसांमधुन मायेचा हात फिरवू लागला. हळू हळू तिचे डोळे बारीक होत असलेले त्याला दिसले, मध्यरात्री पासून जागी असलेल्या काव्यला विशालच्या प्रेमळ थोपटण्याने ग्लानी येऊ लागली होती. अगदी लहान बाळासारखीच आज त्याला ती वाटत होती त्याच्या मांडीत.
तिच्याकडे बघून विशाल स्वतःशीच विचार करू लागला. त्याला आज काव्याशी खूप काही बोलायचे होते. पण आज शब्दांचा राजा विशाल फकीर झाला होता. गेले काही दिवस जे काही काव्यामध्ये बदल झाले होते तो ते अगदी जवळून पाहत होताच. पण बोलत नव्हता. असे नाही की ह्या गोष्टींशी त्याचा काही संबंध नव्हता किंवा तो एकदम प्रॅक्टिकल मेंटलीटीचा होता. माया करुणा प्रेम, सगळे त्याच्याकडेही होते. त्यालाही त्याच्या हाडामासाचे, रक्ताचे अपत्य हवेच होते. पण काव्या जशी त्याच्यासमोर, डॉक्टरांसमोर, मित्र मैत्रिणींमध्ये व्यक्त होत होती तसे त्याला व्यक्त होणे जमत नव्हते. काव्याला नि बाकी सर्वांना तो नॉर्मल असल्याचेच दाखवत होता. कुठे तरी आत त्याचीही घालमेल होतच होती. त्यालाही कुठे तरी रिपोर्ट्सबद्दल टेन्शन येतच होते. मनात शंका येतच होत्या. तो फक्त दाखवून देत नव्हता.
पुरुष असला म्हणून काय झाले? त्याला ही मनाच्या ठिकाणी मनच असते दगड नसते!! एक हळवा कोपरा असतोच त्याचा ही. अलीकडे त्याला ही सिच्युएशन कशी हँडल करावी थोडे समजत नव्हते. गावी जाऊन आल्यापासून तो ही काव्याप्रमाणेच थोडा डिस्टर्ब होताच. पण त्याचे कारण वेगळे होते. त्याने ते काव्यापासून लपवून ठेवले होते, नि ती गोष्ट ही त्याला आतून खात होती.
Aas Story Part-4
त्याला तो गावाकडील दिवस आठवला. त्याची मोठी मावशी हा नि काव्या गावी होते तेव्हा आली होती. गप्पा चालू होत्या. काव्या पलीकडील वहिणींबरोबर मंदिरात गेली होती. आई तो नि मावशी तिघेच होते घरी. मावशी बोलता बोलता बाळाच्या विषयावर आलीच. त्याने विषय बदलण्याचा प्रयत्न केला पण ती काही तरी ठरवून आल्यासारखी त्या विषयाशीच घट्ट होती. त्याच्या परीने तो तिला सगळे समजावून सांगत होताच. मेडिकली जग किती फुडे गेले आहे, तुमच्या काळात खूप सोयी नव्हत्या पण आता तसे काही नाही, नि सातच वर्ष तर होत आलेत लग्नाला. होईल थोड्या दिवसात…
तो पोट तिडकीने मावशीला समजावत होता, पण आज मावशी त्याचे काही ऐकण्याच्या मनस्तीतीत नव्हती, ती म्हणाली बस्स झाले तुमचे ते दवाखान्यातील उपाय! ती काही काही उपाय तिच्या पद्धतीने सांगत होती जे ह्याला कधीच करणे शक्य नव्हते. ह्या महाराजांकडे जावा, त्या मंदिरात नवस बोला, कुठे तरी गावठी औषध देतात तिकडे चला, असे अजून खूप. पण तिने शेवटचा जो उपाय सांगितला त्याने विशाल जास्तच हादरला. मावशी बोलली एवढे सगळे प्रयत्न ह्या वर्ष भरात करून बघू बाळ झाले तर ठीक नाही तर तुझे आम्ही दुसरे लग्न लावून देऊ…
त्याला कीव आली मावशीची… तिच्या विचारांची… तिच्या स्त्री होण्याची. खरेच काव्या म्हणते ते अगदी बरोबर वाटले त्याला. एक स्त्रीच दुसऱ्या स्त्रीचा असा उपहास करते.
त्याने रागाने त्याच्या आईकडे पाहिले. तिने नजर वळवली. त्याला आश्चर्य वाटले, म्हणजे कुठे तरी आई देखील ह्या सगळ्याला तयार आहे की काय?? असे वाटले.
मावशीने शाळेची कधीच पायरी चढली नव्हती पण आई तरी थोड्या यत्ता शिकली होती… तिचेही हे असे विचार असतील का स्वतःच्या मुला सुनेबद्दल??? त्याचे डोके गरगरू लागले. या आई समान मावशीला तो ओरडूही शकत न्हवता, पण त्याला काय रिऍक्ट व्हायचे कळेना. पण त्याने शांत पणे मावशीला सांगितले, तिला लग्न करून मी माझ्या आयुष्यभराची साथी म्हणून आणले आहे. मी ह्या जगात जोपर्यंत आहे तोपर्यंत तीच माझी पत्नी म्हणून राहील! काही झाले तरी, तिला अपत्य होवो अगर न होवो. माझ्या बरोबर हे बोललात चुकून ही काव्यासमोर यातले काही जरी बोलला तर मी आजिबात गप्प बसणार नाही. हा विषय जर का परत आपल्या घरात निघणार असेल तर मी कायमचा इथे येणे बंद करेन…
त्याचे हे रूप दोघींसाठी नवीनच होते. हे सगळे पाहून आई नि मावशी ने त्यांचे ब्रह्मस्त्र बाहेर काढले… दोघीही रडायला लागल्या… तो उठला नि हात जोडून दोघींनाही म्हणाला, माझ्यावर कृपा करा पण हा विषय नि उपाय काव्या समोर नका काढू, नि हताश होऊन घरा बाहेर पडला. मनात विचारांचे कल्लोळ घेऊन.
नक्की कोण कोनाला समजून घेत नाही आहे हेच त्याला समजेना. आपल्या घरात अशी ही परिस्तिथी निर्माण होईल हे कधी स्वप्नात ही वाटले न्हवते त्याला. त्याला स्वतःच्याच लिहिलेल्या ओळी आठवल्या…
एक दुसरे के ख़यालोंका खयाल रखना है जरूरी ??
या एक दुसरे का खयाल रखना जरूरी???
कुछ तो छुटेगा हातो से तुम्हारी
कुछ बाते तेरी अधुरी
कुछ मेरी पूरी
जो लगे जमील कर लो उसे हासिल
मग त्याने मनात एक दृढनिश्चय केला नि स्वतःला सावरून घेतले. आज हे सगळे त्याला आठवले, पण तो हे काव्याला कधी ही सांगू शकणार न्हवता, कधीच नाही. समाज प्रबोधन करणारे एवढेजण आहेत पण कुठे तरी काही तरी अजून कमीच पडत आहे सगळे असे त्याला वाटले.
Aas Story Part-4
पुढे चालू ….
आस….. भाग 3 | Aas Story Part-3:
वाचण्यासारखा आणखी कथा ….
TheyWon English (Online Magazine)
अंकशास्त्रानुसार मार्गदर्शन मिळवा आणि विनाअडथळा यशस्वी व्हा!
